نقش کارهای روزمره در روند بهبودی بیمار سکته مغزی

تمرینات کاردرمانی مبتنی بر وضعیت‌های عملکردی و همسو با فعالیت‌های روزمره زندگی بیمار می باشد؛ یعنی اینکه مثلا اگر هدف ما دادن حالت‌ها و وضعیت‌های مختلف به بیمار است باید از سطوح پایین‌تر که نشستن است شروع کنیم و بعد سراغ سطوح بالاتر یعنی دو زانو ایستادن برویم. وضعیت‌های عملکردهای روزمره شرح داده شده در بالا عبارتند از: حفظ تعادل در وضعیت نشسته، درازکردن دست و گرفتن اشیا، برخاستن از روی صندلی، حفظ تعادل در وضعیت ایستاده و بالاخره راه‌رفتن. این عملکردهای پایه در مورد هر بیمار ارزیابی شده و تمرینات عملکردی مناسب با توجه به وضعیت بیمار، طراحی و اجرا می شود. در مراحل اولیه ممکن است استفاده از برخی وسایل کمکی مثل واکر به‌ویژه در مورد راه‌رفتن، ضرورت پیدا کند.

■فعالیت های زندگی روزمره
سکته مغزی می تواند بر توانایی انجام فعالیت های روزمره مثل لباس پوشیدن، حمام کردن، و آشپزی تاثیر بگذارد. علت این مشکلات ممکن است اختلالات حرکتی، یا اختلال در فکر کردن، به خاطر آوردن و طرح ریزی باشد. متخصصین کاردرمانی با آموزش راه های انجام فعالیت های روزمره می توانند به بیماران کمک کنند.

■ تحرک
سکته مغزی می تواند بر بخش هایی از مغز که کنترل حرکات دست ها و پاها را به عهده دارند اثر بگذارد. نتیجه این اثر سکته مغزی، فلجی یا ضعف یک نیمه بدن می باشد. بیشتر بهبودی در ۶ ماه اول بعد از سکته مغزی رخ می دهد. اما بهبودی ممکن است تا سال ها بعد از سکته مغزی ادامه یابد. در این موارد، فیزیوتراپیست با بیمار کار خواهد کرد تا حرکات و فعالیت هایی که برای بهبودی فرد لازم هستند را تمرین کنند. هر قدر فرد بیشتر تمرین کند، بهبودی بهتر خواهد بود. تداوم تمرینات به حفظ حرکاتی که بعد از سکته مغزی برگشته اند و همچنین کاهش خطر سکته دیگر کمک خواهد کرد.